Heilige Hindoesteden en Kamasoetra

Hallo allemaal,
Hier ons derde verslag, we zien veel deze dagen en genieten er met volle teugen van, India is echt een heerlijk imponerend land.

Dag 12 : dinsdag 28 februari : Orchha – Khajuraho

’s Ochtends stonden we wat vroeger op om nog even door het liefelijke, relaxte dorpje te lopen. We keken aan de waterkant naar de badende mensen, de sadoe’s die zichzelf aan het opmaken waren. En we maakten nog een wandeling over het marktje, waar zich alle sadoe’s en daklozen verzamelden en wachtten op het gratis versterkte eten.
Tussendoor heb ik me nog even laten kortwieken bij een straatkapper, gelijk een oploop er omheen :).
Hierna rustig aan naar Khajuraho gereden, waar we vroeg in de middag aankwamen.
Onderweg was veel bos/jungle met tussendoor akkerbouw. We passeerden weer typische Indiase plaatsjes, het liefst zou ik toch hier een uur of wat stoppen en slenteren en kijken naar alle leuke taferelen die je in zo’n Indiase samenleving hebt.
Na het relaxte middageten in de zonnige tuin met mooi zwembad, zijn we naar het dorpje gegaan met de tuktuk. Ik wilde kijken of de oude sadoe van de vorige keer (toen ruim 110 jaar) er nog was, ik had een paar geleden het gevoel dat hij was overleden, dit klopte, 3 jaar geleden was de man overleden. Nu heeft men er een gedenksteen naast zijn hutje gezet en zijn hutje wordt nog iedere dag bijgehouden.
We raakten verzeilt op een mela, een grote markt voor de lokale bevolking, was gezellig. Hierna nog even naar de Old Village. Echt oude huisjes met hele nauwe straatjes, heel liefelijk en rustig. Er kwamen veel kinderen op ons af, sommige wilden op de foto voor geld, anderen vroegen niets, ze wilden gewoon hun eigen plaatje zien.
Het is nu de 3e keer dat ik hier rondloop en morgen de 4e keer en wat opvalt, is dat er altijd wel een vlot babbelende scholier je aanklampt en een gelikt praatje heeft, over dat hij hard studeert en een universitaire opleiding wil doen, vraagt wat je van zijn Engels vindt, je terloops allerlei dingen vertelt alsof hij gids is en dan het verhaal eindigt of je hem geld voor zijn studie wilt geven. Makkelijk: nee dus. Voor mijn gevoel moet hier een hele organisatie achter zitten. De jonge kinderen vragen veel om ten roepie en pennen, ook makkelijk: nee dus, hier zijn zoveel toeristen, dus de bevolking kan het niet echt slecht hebben, de pennen bewaren we wel voor een echt arm gebied. Oudere kinderen in heel Khajuraho hebben vaak ook nog de vraag of je een euro-munt hebt, omdat ze buitenlands geld verzamelen.
Ook een leuke truc van veel gidsen en tuktuk-rijders is om je in Old Village naar een liefelijk schooltje te brengen en dan je dan een gesprek met de directeur laten aangaan, die dan geld probeert los te krijgen van de toeristen, laat daarbij een aantekening zien van een directeur van een school in Drenthe. Mij is dit van de 4 keer maar 1 keer overkomen. Ondertussen rijden de directeur en anderen op een mooie motor en verandert er aan de school niets.
’s Avonds zijn we naar een lichtshow bij de tempels geweest, daar was niets aan, echt geen aanrader. Het Swiss restaurant er naast was goed en daar hebben we dan ook 2 avonden gegeten.
In het hotel zijn we nog heel lang aan het onderhandelen geweest over de prijs van mooie, bijzondere sieraden en uiteindelijk hebben de meiden 2 bijzondere ringen en 1 set oorbellen gekocht, zeker niet duur, maar toch blijf je het gevoel hebben nog afgezet te worden.

Dag 13 : woensdag 29 februari : Khajuraho

’s Morgens gingen we met een gids naar de tempels, eerst de Western Group, bekend om de Kamasutra afbeeldingen. De tempels hebben wereldwijd die naam, terwijl slecht 5% van de uitbeeldingen erotisch getint zijn. De tempels zijn ruim 1000 jaar (!) geleden 40km verderop gebeeldhouwd en daarna op deze plek blok bij blok neergezet. Het beeldhouwwerk is zo mooi, expressie en finesse zijn zo goed weergegeven in het zandsteen, in een tijdperk dat men Europa volgens mij nog niet eens op een schilderij zo duidelijk de gezichten en het gehele figuur kon neerzetten.
Daarna bezochten we de Eastern Group, veel kleiner in omvang, en tenslotte de Old Village.
Hierna hebben we lekker gerelaxt aan de zwembadrand, het hotel nodigt je gewoon uit tot ontspanning (ik hoor sommige lezers als gedachten hierover hebben of ik dat wel kan). Waarna we ons weer naar de mela lieten tuktuk-en en heerlijk anderhalf uur tussen de echte locals rondgelopen, daarbij wat echt lokale spulletjes en make-up voor een prikkie kochten. Ik kon het niet nalaten en heb een paar van die stalen veel-vaksborden gekocht, dan kan ik thuis ook het gevoel hebben dat ik in een ashram eet, daarbij is het ook een gemakkelijk bord bij roti.
Na het avondeten is Anita gaan zwemmen en Oesha en ik internetten.

Dag 14 : donderdag 1 maart : Khajuraho – Allahabad

De weg Khajuraho – Varanasi wordt eigenlijk het meest afgelegd per vliegtuig, omdat de weg slecht is; ik wil het land zien, daarom heb ik een tussenstop ingelast in Allahabad, zeker achteraf gezien een goede keus, alleen al om de stad zelf.
Begin van de weg was erg bosrijk met vele groepen apen langs de weg, later werd de weg even slecht, vervolgd door een goede weg door bergachtig gebied, m.a.w. veel bochtenwerk. Dit eindigde op een dorre hoogvlakte op 377m. Hierna een heel slecht stuk weg, echt alles langs de weg zit hierdoor onder een dikke laag stof : de struiken/de bomen/de winkels en hun spullen/de huizen.
Aan het eind van de middag kwamen we aan in Allahabad; het is een grote, belangrijke stad, echter toeristen (Westerse) zie je er niet veel. Dat was ook te merken toen we gelijk na aankomst nog wat in de stad gingen slenteren: we werden echt door bijna iedereen aan/nagestaard, alsof je van een andere planeet komt; het is een Indiase stad zoals ik het echt in mijn gedachten heb: stof, stof en nog eens stof, de hoofdstraat was naast zeer stoffig, ook maar voor de helft begaanbaar. Er liepen heel veel koeien op straat en er waren ontelbare riksja’s. Er waren geen opdringerige verkopers (op straat en in de winkels), de riksja-rijders waren ook niet zo erg opdringerig. Het hotelpersoneel spreekt zeer slecht Engels, daarentegen was het eten er erg goed. Tijdens het wandelen kwamen we een heuse supermarkt tegen, de eerste in India, en nog een hele grote ook.

Dag 15 : vrijdag 2 maart : Allahabad – Varanasi

We begonnen de dag met sightseeing in Allahabad. Eerst reden we naar de oever van de rivier Yumana, waar we in een bootje stapten om naar de samenvoeging (Prayag) met de heilige rivier de Ganges (Ganga) en de mythologische Saraswati te varen, voor de Hindoes een zeer heilige plaats, hierdoor is Allahabad één van de heiligste plaatsen van India. Er lagen dan ook tientallen bootjes, waarop vele gebedsdiensten gedaan werden. Hindoestanen namen er een bad, onze chauffeur was ook meegevaren en was helemaal blij dat hij een bad kon nemen; hij vulde ook, à la Lourdes, een jerrycannetje
met water en terug bij de auto besprenkelde hij de auto ermee, vanaf het water zagen we het Allahabad Fort met de Ashokan pijler, beiden niet te bezichtigen omdat het fort een legerplaats is.
We zagen de universiteit en het Hooggerechtshof, beide behorend tot de oudsten van India.
Tenslotte bezochten we het huis van Nehru, de eerste premier van onafhankelijk India, voor mij bekend van de film Ghandi en ook dit huis gaf, net als de binnenplaats in Amritsar, zoveel herkenning door de film. In het huis kwam vaak het comité bij elkaar en ook Ghandi verbleef er langdurig.
Hierna reden we door naar Varanasi, waar we in de middag aankwamen.
Varanasi, de stad van de god Shiva, is voor de Hindoes de meest heilige stad, die je, net als Mekka voor de Moslims, eens in je leven bezocht moet hebben.
Tegen de avond werden we door een gids opgehaald, die ons naar de Ghats aan de Ganges bracht, in Varanasi is het een hele keten van stenen trappen, waarboven paviljoenen, paleizen en terrassen, waarvan nu de meeste voornamelijk gebruikt worden als Dharamsalas, guesthouses waar de pelgrims tijdens hun bezoek verblijven.
We zagen vanaf het water de Aarti, een ritueel/gebedsdienst synchroon uitgevoerd door 7 jonge priesters, een indrukwekkend schouwspel, verder zagen we het (openbare) crematorium. Voor Hindoes is het mogen sterven en gecremeerd worden in Varanasi een ultieme wens om daarna in de Ganga verstrooid te worden.

Dag 16 : zaterdag 3 maart : Varanasi

Het was vroeg opstaan om met zonsopgang op een boot aan de Ganga te zijn. De zonsopgang is met recht heel mooi, maar je gaat natuurlijk vooral om bij de Ghats het schouwspel van de biddende en badende pelgrims te aanschouwen (een ritueel dat alle zonden wegwast). We zagen de wasmannen (en –vrouwen) de was doen in de Ganga. De boottocht eindigde naast het crematorium, waar vandaan we door de hele nauwe straatjes naar de Gouden Tempel liepen, een tempel waar alleen Hindoes in mogen en die staat op een stuk grond die de moslims claimen, waardoor het streng bewaakt is door militairen.
Hierna het ontbijt, waarna we een sightseeing deden, we bezochten de Banaras Hindu-universiteit (Banaras is de oude naam voor Varanasi), de grootste van Azië, die ook een mooie tempel op het terrein heeft, en nog een paar tempels o.a. een Doerga-tempel en de Bharat Mata-tempel, een unieke tempel ingewijd door Mahatma Gandhi, het heeft een perfecte reliëfkaart van India uit marmer, oftewel gewijd aan Mother India. Oesha kocht hier een boek waar alle Hindoestaanse goden in beschreven stonden, voorwaar een hele klus om het een beetje door te krijgen.
Tenslotte reden we naar de plaats Sarnath waar Boeddha zijn eerste preek hield. Daar zagen we overblijfselen van stoepa’s en kloosters. We bezochten het Archeologisch Museum. De belangrijkste bezienswaardigheid in dit museum is de Ashokan pijler, de Ashokan is het symbool van vier met de ruggen tegen elkaar zittende leeuwen, dat is aangenomen als het staatssymbool van het onafhankelijke India. We sloten af met een tempelbezichtiging waar op de muren een hele mooie beschildering is over het levensverloop van Boeddha.
Aan het eind van de tour lieten we ons afzetten in het centrum om nog een tijdje door de drukke winkelstraten en hele nauwe steegjes te lopen, wat een doolhof, wat een winkeltjes overal en nergens, spreek je in Amsterdam weleens van3 hoog achter, hier is het begane grond, 8x achter.
Varanasi is een hele drukke stad (van 9 tot 9), als je denkt dat de drukte in Delhi wel het ergst is, nou dit is nog meer een gekkenhuis : het is niet uit te leggen, het is niet filmen, laat staan te fotograferen, je moet het horen, ruiken, voelen, tot je laten komen (als je er tegen kunt tenminste).
Een typisch Indiaas voorval wat we in deze stad meemaakten, was : we reden 5x langs een bepaald punt en ineens de zesde keer wordt er een hek voor de auto gezet en moet je lokale tax betalen, je krijgt onvoldoende wisselgeld terug en de kwitantie is een kopietje van een iets.

Dit was het dan weer voor deze keer, groeten van ons 3tjes