Kennismaking met het mooie Ecuador, stukke camera

Hier dan ons eerste verhaal, een dag later dan gepland, verderop lezen jullie wel waarom.
Het is wel een lang verhaal geworden, pas op dat je er niet bij in slaap valt.
Zaterdag 19 februari : dag 1
Om 23.25 vertrek, tenminste dat dachten we, we afgezet waren op Schiphol, werd ons gelijk verteld dat de vlucht 8 uur vertraagd is, de KLM had voor ons een hotel in de buurt geregeld. Ik ging liever terug naar huis, nadat de koffers alvast ingecheckt waren: daar hebben we tenminste schone kleding, eigen douche, eigen wijntje, toiletgerei niet uit de koffer halen.
Zondag 20 februari : dag 2
Uiteindelijk vertrokken we met 9 uur vertraging.
Tot de tussenstop op Bonaire hadden we een lieve Rotterdamse met de roots uit Curaçao naast ons, ze is actrice en trainster, dat gaf dus een leuk gesprek, o.a. over hoe ze mensen van justitie traint.
Tijdens de vlucht bleek mijn camera stuk te zijn (op Schiphol deed hij het nog), degenen die mij kennen, snappen dat er dan toch wel een lichte vorm van ernstig balen optrad, zo’n vakantie doe ik ook voor de foto’s en dan doet je camera het niet.
Na de tussenstop op Bonaire vlogen we rechtstreeks naar Quito, niet via Guayaquil, omdat op Quito niet in het donker geland mag worden i.v.m. de bergen er omheen.
Uiteindelijk met 7 uur vertraging zijn we geland op Quito.
Daar werden we opgewacht door onze reisleidster Eva, die al 3 en half jaar in Quito woont, na een cursus Spaans in Ecuador en een opleiding toerisme in Nederland voor vast neergestreken in Quito.
Quito, in 1534 gesticht, is de hoofdstad van Ecuador. De stad ligt op 2850 m hoogte, omringd door het Andesgebergte, en ligt aan de voet van de Pichincha-vulkaan waarvan de twee hoge pieken Rucu Pichincha, 4700 meter, en de actieve Guagua Pichincha (in 1990 nog een uitbarsting waardoor de gehele stad onder een dikke laag stof) , 4794 meter, hoog boven de stad uittorenen. De stad is door het gebergte 40km lang en 8km breed, het is een typische Zuid-Amerikaanse stad, erg schoon en op zondag echt rustig.
Door de vertraging kwamen we later op de middag aan, dus zat er geen stadstour meer voor ons in.
Wie denkt mooi bij de Evenaar, dus lekker warm, komt bedrogen uit, het was 19o.
De Malls waren wel open en we konden in ieder geval voor de camera speurwerk doen, met helaas geen resultaat, wel een adres waar we door de week een keer zouden kunnen kijken (misschien lukt het dinsdag).
Maandag 21 februari dag 3
Na het ontbijt en telefonisch contact met het Nikon Service Point (helaas zonder resultaat) vertrokken we in de regen uit Quito naar Otavalo. We voelden qua weer ons echt in Nederland (fris en nat).
Eerst liet de reisleidster ons onderweg een plaatselijke vrucht eten : chirimoya, we kunnen de smaak niet echt omschrijven. We passeerden de Evenaar en reden door gebieden met heel veel rozenkwekerijen, de ligging op de Evenaar schijnt rozen extra mooi te doen groeien, de rozen zijn heel mooi en niet duur. Ook is er in het gebied veel landbouw.
Wijn kan hier niet gemaakt worden, omdat druiven 4 seizoenen nodig hebben en hier is alleen natte en droge tijd, wij zijn in de natte tijd, waardoor alles er mooi groen uit zag.
Het gebied waar we doorheen reden, had voor ons een mengeling van Noorwegen en Tibet, daarbij lijken de Indianen hier en de Tibetanen veel op elkaar en ook de huisjes onderweg lekken veel hetzelfde.
Onderweg maakten we meerdere mooie fotostops. Ik had nog een kleine camera bij me, daarmee was het voor mijn gevoel behelpen, maar het ging.
In Otavalo bezochten we (het was droog) eerst de markt waar de Indianen hun zelf gemaakte spullen verkochten, ik vond er een mooi bakje voor in de wachtkamer voor de pepermuntjes die we daar hebben.
De lokale indianen zien er echt uit zoals je verwacht: gekleed in poncho's met zwartvilten hoeden en een lange vlecht.
Daarna wandelen we door de gezellige winkelstraten en over de gewone markt (vanaf dit moment regende het hard en het hield niet meer op deze dag), waar de meeste uiteenlopende waar en vooral etenswaar werd aangeboden. In Ecuador hangen overal gehele geslachte varkens (al of niet geroosterd) waar dan steeds een stuk wordt afgesneden.
In de eettentjes op de markt zie je dat vlees gekookt wordt met restanten van het gehele spijsverteringskanaal, ook wij hebben er heerlijk gegeten, maar toch maar vegetarisch: 2 volle borden en een flesje Coke voor 2 Dollar (overigens is de Dollar de officiële munt in dit land).
De Indianen in dit deel van Ecuador, jong en oud, hebben een mooie uitstraling, zien er in het algemeen goed uit en op oudere leeftijd zijn die rimpels zo mooi, zo’n uitstraling hebben ze. De kleding is eigenlijk simpel, maar ook heel mooi, mooie witte blouse, leuke hoofdeksels, daar kan ik honderden foto’s van maken, maar ja dan moet je camera het wel doen.
In de middag zijn we naar 3 verschillende dorpjes gereden
Eerst zagen we hoe rieten kleden worden gemaakt, deze kleden werden vroeger als matras gebruikt, nu alleen nog als vloerkleed. Alleen het vlechten al was 4 uur werk, opbrengst 2,50 Dollar.
Hier zagen we ook de eerste van de meerdere keren cavia’s die als huisdier in huis gehouden werden en uiteindelijk dienden als delicatesse (we hadden hier vorige week al een leuke discussie met mijn intervisiegroep over, voor Nicolette heb dan ook een foto bijgevoegd).
Daarna gingen we naar een bekende Ecuadoriaanse muziekfamilie, die o.a. de bekende panfluiten maakt, demonstraties diverse Zuid-Amerikaanse fluiten gaf en daar kregen we nog een mooi nummer door de gehele familie gespeeld.
Tenslotte naar een oud echtpaar dat helemaal zelf wol van het begin tot eind bewerkt en hiervan m.n. sjaals en omslagdoeken maakt.
Dinsdag 22 februari dag 4
We stonden op met zonneschijn! Eerst reden we naar een mooie waterval, Cascade de Peguche, altijd leuk voor wat foto’s.
Daarna naar Parque el Condór. Hier worden o.a. condors, haviken, uilen en arenden opgevangen die gevonden of als afgedankt huisdier gebracht worden. Het is opgericht door een Nederlander, o.a. met geld van de Postcodeloterij. Het park ziet er perfect verzorgd uit.
In Ecuador zijn er nog zo’n 50 condors, de inwoners zien ze als een bedreiging, omdat er verhalen circuleren dat ze koeien en schapen met hun klauwen optillen en meenemen, de bevolking probeert dus van alles om ze uit te roeien. Vanuit het park is er nu een uitgebreid voorlichtingsprogramma om dit tegen te gaan, verder wordt er gewerkt aan een broedprogramma.
Het bezoek wordt afgesloten met een vogelshow, wanneer we een aantal weken later gekomen zouden zijn, dan had er ook een arend aan deelgenomen, die geschonken is door Avifauna.
Wanneer je rond 12 uur in de zon loopt, en het is bijna 21 maart, is het mooi om te zien dat je bijna geen schaduw hebt.
In de namiddag bezochten het museum wat hoort bij het Middelpunt van de Aarde, oftewel de Evenaar, Museo Inti Ñan. We kregen wat te horen over de inheemse gewoonten, o.a. hoe van doden het vel van het hoofd gehaald werd, gedroogd en dan als klein overblijfsel (ter grootte van een vuist) bewaard werd
Daarna zagen we allerlei proefjes over de krachtseffecten van de Evenaar t.o.v. de krachten van het Noordelijke en Zuidelijk Halfrond. O.a. precies op de Evenaar heb je geen zijdelingse kracht, waarom tyfoon en orkaan links/rechts draaiend zijn, het leeglopen van een wasbak, op de evenaar geen kolk en daarboven en daaronder wel een kolk (elk tegengesteld draaiend). Een proef met een ei op een spijker balanceren zonder dat hij valt, mij lukte het en Anita dacht handig te zijn, ik doe het niet met een rechtop staand ei, maar ik leg het ei op de spijker, en het lukte, we kregen beiden een diploma :).
Terug in Quito stapten wij onderweg uit de bus voor de camerareparateur. Deze gaf ons een kleine 80% kans dat hij de camera kon repareren, hij wilde er voor overwerken, zodat wij de volgende dag, bij vertrek, weer een werkende camera hadden.
Bij het teruglopen naar het hotel, zagen we nog een camerareparateur, 2 deuren voor het hotel, en het hotel (hetzelfde als zondag) zei dat ze er geen wisten.
Ik toch even naar binnen en vragen naar een nieuwe camera, die andere was immers niet helemaal zeker of de reparatie lukte. Hij kon me deze avond nog aan een nieuwe camera helpen, ik dacht een nieuwe camera is lang niet zo duur als een nieuwe reis, dus voor de zekerheid maar een nieuwe gekocht (Jenny en Peter v.d. B.: het is de 300 geworden), wat ik anders in het najaar sowieso wilde doen.
Later op de avond terug naar de reparateur en hij had de camera kunnen repareren: 2 printplaatjes moesten vervangen worden (ik was verbaasd dat hij ze in voorraad had). Dan krijg je een luxe probleem, maar met 2 lenzen voor de Galapagos denk ik niet verkeerd.
Anita ging daarna naar bed en ik ging me een paar uur verdiepen in de nieuwe camera en het instellen.
Woensdag 23 februari dag 5
Deze dag bestond helemaal in het teken van een bezoek aan het nationale park Cotopaxi, met de gelijknamige, imposante vulkaan. Deze vulkaan is met zijn 5897 meter de hoogste actieve vulkaan ter wereld met gletsjerkap. Onderweg naar de top zagen we hoe het páramolandschap beïnvloed is door de vulkanische activiteit die zijn sporen heeft achter gelaten van vroegere erupties.
De weg ernaar toe was door een landbouwgebied langs vele vulkanische bergen, een deel ervan was de Panamerican Highway. Hoe hoger je kwam, hoe kleiner de bomen werden en uiteindelijk waren er alleen nog maar struiken.
De bus reedt met moeite naar 4500 meter hoogte (door heftige regenval de laatste week was de weg erg slecht; tevens was hierdoor de sneeuwgrens lager dan normaal). Hierna konden de liefhebbers 300 meter naar een berghut lopen, gelegen op 4800 meter. Het was een zware klus (door de ijle lucht) en Anita en ik hebben het beiden goed volbracht. De vergezichten waren mooi en spaarzaam, er kwamen veel mistvlagen en we hadden een paar hagelbuitjes, aan het eind liepen we langs de sneeuw, ja en dat terwijl je bij de evenaar bent. Boven namen we een bak thee met de paar die het gehaald hebben. Naar beneden ging duidelijk sneller, maar was best moeilijk doordat het lava als rul zand was.
Op de parkeerplaats een lekker brood met salade gekregen en daarna ben ik vanaf de parkeerplaats met nog 2 anderen naar 3800 meter (stuk van 9 kilometer) op de mountainbike gegaan over diezelfde slechte weg. Anita ging met de rest van de groep in de bus.
Hierna naar ons hotel in Lasso, een 300 jaar oude haciënda, 200 jaar geleden was dit een melkfabriek, voor ons was het meer een landhuis, met een hele mooie tuin en binnenplaats. Anita noemde de kamer kolossaal, had dan ook de oppervlakte van bijna 2 de benedenverdieping van mijn huis. De kamer was voorzien van openhaard, die dan ook heerlijk brandde tijdens het typen van dit verhaal.
Morgen gaan we 2 dagen de jungle in, daarna is er vast weer wat te lezen.
Hartelijke groeten voor allen,
Anita en Henk