Amazone-gebied en gezellige badplaats

Donderdag 24 februari dag 6

De hele nacht hebben we geslapen met de openhaard aan, toch wel bijzonder zo’n ding naast je bed en het was ook niet echt warm, dus de zit-slaapkamer was behaaglijk.
We vertrokken vanuit Lasso met uitzicht op een wolkeloze Cotopaxi, nu was goed de vorm van een vulkaan te zien, mooi met ruim 1000 meter sneeuw onder de top, en dat t.h.v. de evenaar.
Op de weg zag je regelmatig blauwe hartjes, op deze plekken waren dodelijke verkeersslachtoffers gevallen, een plek had er meer dan 20, daar was een busongeval geweest. Een idee voor Veilig Verkeer Nederland?
We passeerden de Papallacta-pas op 4080 meter hoogte, hierna lieten we geleidelijk het berggebied en –klimaat achter ons.
We reden naar Papallacta, waar zich heerlijke warmwaterbronnen bevinden. Het werd een uurtje heerlijk ontspannen in het natuurlijk verwarmde water.
Onderweg volgende stukje hedendaagse techniek stuk : de iPod.

Een uur verder rijden hadden we een tussenstop in een klein plaatsje Beaze, waar we lekkere zalmforel, uit eigen kweekvijver, aten.
Het afzakken van het Andesgebergte naar het nevelwoud was eigenlijk letterlijk, we reden door een dikke mist en daarna werd het langzamerhand heftige regen.
De rit eindigde aan de rivier de Napo t.h.v. Tena, een plaats omringd door een dichte jungle. We stapten over op een kano met motor die bracht ons naar een prachtige resort la Casa del Suizo. We verblijven hier 2 nachten.
Het gebied waar we verbleven is het Ecuadoriaans deel van het Amazonegebied, de Napo mondt uit in de Amazone.

Eigenlijk heel bijzonder binnen 24 uur van wandelen in de sneeuw op 4800 meter naar wandelen in de broeierige jungle op 300 meter.

Vrijdag 25 februari dag 7

’s Nachts werden we regelmatig wakker gehouden door heftige regenval.
Dit werd de dag dat Anita toch wel heel sterk het gevoel kreeg dat ze in Suriname verblijft: het fruit, de groenten, de bomen, de huisjes, de dieren.

Na het ontbijt werden we door de gemotoriseerde kano naar een plek in de jungle gebracht.
Daar maakten we de start van een bijna 3 uur durende wandeling door de jungle, het werd een fikse wandeling met veel klimmen en dalen, door de vele regenval was het ook erg blubberig, we hadden dan ook verplicht laarzen vanuit de lodge aan.
De gids vertelt ons, terwijl we de vele tinten groen op ons in lieten dringen, van alles over allerlei bomen (en gebruik o.a. voor huizenbouw, blaaspijp en kano’s maken) en insecten die hier in de jungle leven, over medicinale planten en de gebruiksmethoden.
In tegenstelling tot wat je eigenlijk verwacht, valt het met de ondoordringbaarheid van het tropisch regenwoud best mee. Het groene bladerdak, op circa veertig meter hoogte, ook wel ’canopy’ genoemd, dient als een soort koepel ter bescherming van de hieronder levende biomechanismen. Omdat slechts één procent van het zonlicht de grond bereikt, ontbreekt het noodzakelijke licht voor een dikke begroeiing.
Op onze tocht maakten we o.a. gebruik van een touwbrug en een soort kabelbaan, ook het slingeren aan een liane hoorde erbij, zo voorzichtig als adgi/mousie Anita met de eerste 2 was en met de jungle in het algemeen, zo snel was ze met de liane, als een echte Jane met Tarzan-kreten hing ze er aan.
Met 2 reizigers en de reisleidster deed ik de terugtocht op een vlot, regelmatig peddelen en je verder mee laten nemen door de stroming, leuk en erg ontspannend.

’s Middags liepen we naar een vlindertuin.
Een desillusie was het eigenlijk dat de achteringang van de lodge uitkwam in een dorp, je verwacht dat je midden in de jungle zit; het leuke was echter weer dat je indrukken kon opdoen van de lokale bevolking, wat ik dan ook later in de middag ging doen.
In de vlindertuin waren heel veel en hele mooie vlinders, verder waren er heel veel rupsen en poppen waar de vlinders uitkwamen.
Hierna ging Anita relaxen in de hangmat op het balkon van onze kamer en ik ben een uurtje gaan lopen door het dorpje achter de lodge; het was er gezellig druk, er was een soort dansfestijn als aanloop naar het carnaval.

Zaterdag 26 februari dag 8

’s Morgens bezochten we het AmaZOOnico, een opvangcentrum voor gewonde en/of gesmokkelde dieren zoals apen, toekans, agouti's, slangen, kaaimannen, tapirs en nog veel meer.
Er wordt geprobeerd zoveel mogelijk dieren terug te zetten in de jungle, sommige (soorten) lukt het niet, omdat ze al teveel van mensen gebonden zijn of dat ze door geboorte onder de mensen niet hebben meegekregen hebben hoe te handelen in de jungle, het is niet in hun genen vastgelegd, ze moeten het hebben van natuurlijke overdracht.
We werden rondgeleid door een Nederlandse vrijwilliger, Lucas uit Utrecht. Zeker de apen waren heel leuk om te beleven.

Na de lunch werden we door de kano naar de bus gebracht, die ons in een 4 uur durende rit naar Baños bracht.
Tijdens de rit kwam de geleidelijke overgang in natuur van Amazonegebied naar Andesgebergte. We reden langs grote suikerrietplantages. De huizen/huisjes veranderden geleidelijk weer van arme houten hutjes (met wel een PC) naar stenen huisjes en mooie houten huizen.
Voordat we Baños bereikten reden we door 6 tunnels, het gebied heeft een hoog Oostenrijk/Zwitserland/Noorwegen gehalte.

Baños is een sfeervolle stad, die bekend staat om zijn watervallen en zijn geneeskrachtige heetwaterbronnen aan de voet van de Tungurahua (kleine hel) vulkaan.
Weer krijgt de kleinste van de groep, Anita, de grootste kamer (waarschijnlijk omdat ik de zwaarste van de groep ben), de kamer is bijna de helft van die in Lasso met weer een open haard, die we dit keer niet aan doen, want het weer is behaaglijk, zeker voor Anita, van mij had het iets warmer gemogen.
In een restaurant vlak bij het hotel hebben we ontzettend lekker gegeten. We hebben beiden ondertussen al een aardige (“zwangerschaps”)buik gekregen, op de reizen naar de Pfalz na, hebben we nog nooit zo lekker gegeten tijdens een vakantie, iedere dag weer.

Zondag 27 februari dag 9

Na het ontbijt gingen de oudste en jongste man (ik dus) van de groep op de mountainbike, langs de Pastaza rivier, naar Rio Verde (gelukkig vooral bergafwaarts). De rest van de groep kwam later met een busje.
Het werd een tocht door een mooi natuurgebied en veel watervallen. Onderweg stopten we even bij een waterkrachtcentrale en een soort kabelbaan over een ravijn en waterval, wat mooie fotomomenten gaf. We eindigden onze tocht met een wandeling naar een waterval met daarna weer een stevige klim omhoog.
Na geluncht te hebben werden we allemaal (inclusief de fietsen) in vrachtwagentje gezet, die ons weer terug bracht naar Baños.

Terug in het hotel zijn we in het stadje gaan wandelen. Het is zondag en daardoor gezellig druk op straat. We bezochten de marktjes, we zagen nu echt de lokale delicatesse liggen : gegrilde cavia’s (‘cuy’). Ik denk niet dat ik er ooit een hap in zet, Anita weet het nog niet.
We bezochten de basiliek waarin de maagd 'Rosario de Agua Santa' wordt vereerd vanwege de wonderen die ze heeft verricht; de mirakels worden mooi uitgebeeld op de vele schilderijen in de kerk. Voor de kerk tientallen kraampjes waar allerlei “heilige” rommeltjes worden aangeboden.
We eindigden onze wandeling op een marktje waar allerlei etens- en drinkwaar wordt aangeboden die betrekking heeft met suikerriet. Iedere keer ben je weer verbaasd in dit soort landen, dat er dan minstens 20 identieke kraampjes naast elkaar staan. We kochten er een soort koekjes (vermengd met nootjes/sesam/kokos) en een drank gebaseerd op alcohol uit suikerriet. De wandeling werd jammer genoeg onderbroken door een fikse regenbui, waardoor we snel terugliepen naar het hotel.

Maandag 28 februari dag 10

We stonden wat vroeger op om nog wat te rommelen en te schrijven. Gelukkig maar, want naast het hotel waren twee scholen waar de activiteiten al om 7 uur begonnen, het was lawaaierig door de kinderen en de luidspreker.
Door de ligging op de evenaar is de dag hier het hele jaar door van 6 tot 18 en de nacht van 18 tot 6.

Na het ontbijt gingen we beiden met 3 andere reisgenoten raften. Na een uurtje rijden kregen we de nodige instructie om het raften veilig te laten verlopen.
Het werd een leuke tocht (op niveau 3+) nu over de Pastaza rivier, i.t.t. gisteren erlangs, van ruim een uur over 18 kilometer, met af en toe lekkere wilde stukken, op een rustig stuk nam Anita nog even een duik in het water.

Terug in het hotel liet Anita zich masseren, gezicht behandelen en manicuren.
Ik ging lekker door de stad slenteren en een terrasje nemen. Helaas was het erg rustig, dus maar weinig mooie fotomomenten.