Stukje door Nepal

We waren gebleven bij onze eerste avond in Kathmandu.
De volgende ochtend (dag 12 al weer van onze vakantie) stal Anita de show door in de lokale/Hindoestaanse kleding te verschijnen, een mooi en erg gewaardeerd voorkomen.
Met de bus hadden we een rustige tocht de Kathmandu-vallei uit, door een mooie natuur, m.n. langs een wilde rivier naar Chitwan.
Rustig tot zo’n half uur voor de geplande aankomst, toen was er een wegblokkade van familieleden van een neergestoken vrachtwagenchauffeur als protest tegen het lakse optreden van de politie (blokkades blijken in deze regio aan de orde van de dag). Uiteindelijk bereikten we met ruim 2 uur vertraging het resort aan de rand van het natuurreservaat rond Chitwan.
Anita werd tijdens het laatste stukje helemaal wild enthousiast: alles leek zo op Suriname en zag er wel veel mooier uit dan Suriname.
We hadden alleen nog tijd voor een wandeling in de buurt van het resort, waarbij we reeds vele olifanten zagen die gebruikt worden voor de safari in de jungle (de olifant waarover Patrick schreef in zijn reactie, behoort tot een kleine groep wilde olifanten die in Nepal rondlopen).
Na het eten hadden we nog een dans-stokken-show uitgevoerd door de lokale bevolking, vluchtelingen (uit het verre verleden) uit Radjasthan.

De volgende ochtend maakten we al vroeg een safari op olifanten door de jungle. De groep was nogal groot en praterig, waardoor het waarnemen beperkt werd tot 4 neushoorns (waarvan 1 baby), 2 krokodillen, 2 herten en een pauw; het pesten/drijven met olifanten van een neushoorn door de olifantendrijvers werd door ons beiden niet erg op prijs gesteld.

Na de koffie maakten we een ossekartocht door de omgeving en bezochten een museum over de lokale bevolking. Ik had het op mijn gebied al weer een tijdje rustig gehad, dus werd een van de groepsleden onwel. Na eerste hulp werd het al snel overgenomen door de lokale huisarts die was opgeroepen om de onfortuinlijke met een Jeep te komen ophalen. Hij was een ontzettend lieve, innemende, kundige man; lekker ouderwets nog, met de stethoscoop nog om de nek. Hij had ook niet zo’n grote praktijk, zo’n 250.000 patiënten, moet kunnen toch.
’s Middags maakten we een kanotocht over de rivier en zagen m.n. krokodillen en wat ijsvogels.

De volgende ochtend stonden we om half 5 op (mijn wekker kon het bijna niet aan) om de kans op blokkades zoveel mogelijk te ontwijken. Toen we wegreden bleek dat er naast de hernieuwde vorige blokkade ook een nieuwe blokkade zou komen, omdat aan de rand van het resort een oudere man en een klein kind de avond ervoor doodgereden waren.
We reden naar Pokhara waar we lekker vroeg aankwamen, we hadden de hele middag voor onszelf. Nou het werd er eentje met bijzondere ontmoetingen. Eerst kwamen we op een terrasje een Nederlands echtpaar tegen met nog jonge kinderen, beiden bleken onderwijzer te zijn en waren voor een jaar nu hier om te helpen bij het onderwijs. De kinderen zouden dan meedraaien in de lokale klasjes.
Hierna maakten een boottochtje naar een Mandir (Hindoestaanse kerk/kapel) midden op het water, men deed daar zijn/haar poedja (gebed).
We vervolgden daarna onze toch naar het centrum voor de locals, we hebben ook geen enkele buitenlander gezien. Het was een leuke, gezellige tocht (die we samen deden met een van onze reisgenoten) langs winkeltjes, straatverkoop en marktkraampjes. Bij een wandeling in de nevenstraten zagen we een mengeling van krotten en luxe huizen. Op zich schijnt het gebied welvarend te zijn, omdat de Gurka’s hier vandaan komen, dat zijn Nepalese jongens uit een bepaalde bevolkingsgroep, die bekend zijn om hun vechtlust en uithoudingsvermogen in barre omstandigheden, zij vormen het hoofdbestanddeel van de Britse commando’s (prins Harry sprak over hen na zijn gedwongen thuiskomst uit Afghanistan). Ze hebben een vorstelijk salaris verdiend en hebben na 12-15 dienstjaren pensioen tot hun dood. Dit geld besteden zij dan weer in hun woongebied, ook zijn ze vaak erna met allerlei zaken bezig.
Tijdens het wandelen regelmatig kinderen om ons heen die op de foto wilden, om dan erna hun eigen koppie even op het schermpje te mogen bekijken.
We liepen een schoolterrein op en meteen kwam de directeur/oprichter (privé-school dus) naar ons toe (ondanks dat in Nepal de zaterdag onze zondag is) en legde van alles uit over zijn laboratoriumschool.
Het werd al weer donker, dus snel met de taxi richting ons hotel in het toeristische deel aan de kade van het meer.
Bij het dineren kwamen we in contact met Arnold uit De Rijp. Hij was op Koninginnedag op de fiets vertrokken en nu hier, zijn doel/afspraak was om op 1 oktober in Kathmandu te zijn. Zijn tocht verliep via Oost-Europa, Turkije, Iran, Afghanistan, Pakistan, India; Pakistan was een verhaal apart, de politie wilde hem zijn optimale bescherming geven en werd met politieauto van politiegrens naar politiegrens gebracht en hij kon slapen in de politiecel. Wat een kracht, wat een positiviteit straalde van deze man uit, wat een genot om met hem te praten (wil je meer over deze bijzondere man en zijn doel weten : www.arnoldonbike.waarbenjij.nu)
Hierna kochten we nog een enkele souvenirs.

Vandaag weer terug naar Kathmandu, waar we in de middag aankwamen. We vielen op het Durbare Square met onze neus in de boter. Er was de opening van een groot Hindoefeest. De premier en vele ambassadeurs (o.a. de Nederlandse; de Britse had echt het uiterlijk van Miss Honypenny) kwamen voor een hele korte tijd opdraven met alle egards. Het was een kleurrijk, druk spektakel.

´s Avonds gingen we nog even lekker de stad door. Wat een heerlijke stad, een wereld stad.

Dit was dan weer ons 1 na laatste verhaal, nu nog anderhalve dag Kathmandu en dan nog 2 dagen Delhi.

Groetjes,

Anita en Henk