Vervolg Himalaya / begin Nepal
Door: Anita & Henk
Blijf op de hoogte en volg Henk
10 September 2008 | Nepal, Kathmandu
Nou de Mount Everest hebben we gezien, natuurlijk wel op afstand, maar we zagen hem.
De eerste keer met de top nog in de wolken, de dag erna helemaal in een blauwe hemel. Tja je kunt zeggen het is een berg, maar toch en dan helemaal dat je hem wolkeloos ziet. Het was aan de Tibetaanse kant, dus je kon niet kijken met een verrekijker of er nog klimmers waren, want het klimmen gebeurt aan de Nepalese kant (dat laten we een keer aan Martijn en Reinier over). Dit was maandag en dinsdag.
De maandag was het verder rijden over hoogvlakten met veel landbouw, m.n. graan, maar ook lijnzaadolie. We passeerden eerst een pas op 4950 m hoogte (Tso-la), waarna we in Lhatse in een leuk authentiek Tibetaans restaurant aten, om vervolgens over een pas op 5225 hoogte (Gyatslo-la) te gaan. Hier werd een van de medereisgenoten echt niet lekker, snel de pO2 meten (64) en de in de bus aanwezige zuurstoffles gebruikt, de waarde steeg in korte tijd snel naar 99 en ja Annemieke met de uitademing meegedaan/gestimuleerd om de hyperventilatie onder controle te krijgen. Jullie zien, ik verveel me niet. (Voor de liefhebbers de laatste dagen bleef boven de 4000m de pO2 van een ieder schommelen tussen de 78 en 90.)
Toen we in ons hotel in Tingri waren, zagen we dat de bus een nieuwe rem kreeg, wel een fijn gevoel zo in die bergen. In dit hotel hadden we een keer stroomuitval en ’s nachts werd het gehele elektriciteitsgebeuren en daarmee ook de druk op het water afgesloten.
De dinsdag werd een hele bijzondere dag. Tot nu toe was de weg Lhasa – Kathmandu geheel door de Chinezen geasfalteerd. Vanaf nu was de weg in aanbouw en had eigenlijk alleen met een vrachtwagen of een 4WD gedaan mogen worden, helaas gingen wij met onze bus verder. Dit is een niet te beschrijven gebeuren geweest. Overal waar aquaducten gebouwd werden, moest de bus via een bocht er omheen, soms hield dit in best stijl naar beneden en over keien- en zandwegen. Het kostte de chauffeur best hoofdbrekens, 1x moesten we uitstappen anders kwam hij niet over een hoek van een helling heen, 1 x wilden we zelf uitstappen, maar ons lukte het niet te voet over een stroom heen te komen, dus dan maar in de bus over die stroom heen, met behulp van wegwerkers lukte het om niet vast te zitten, we hadden een opstopping door gevallen rotsblokken, een stroompje met zijkanten in V-vorm liet de neus van de bus vastlopen en tussendoor nog een lekke band. Het eerste stuk van de tocht van 109 km duurde ruim 10 uur, waardoor we om 18.15 uur aan onze lunch begonnen, moet kunnen toch.
Na het eten het laatste stuk van 13 km, tja een nog slechtere weg, het werd donker en mist en regen, het duurde ruim 3 en half uur, tegen half 12 kwamen we in Zhangmu aan. Het plaatsje bestond uit een soort haarspeldbochtenweg waarlangs de huizen tegen de helling opgebouwd waren, jammer dat het donker was, we konden niet veel van het grensplaatsje zien.
Over de Himalaya kun je zeggen dat het een gigantische bergketen is met heel veel uitingvormen in zijn kaalheid, het bleef indrukwekkend.
De volgende ochtend naar de eerste van de 2 Chinese grensposten, deze lag naast het hotel. De doorloop verliep ambtelijk maar zonder problemen. We moesten netjes in een rij achter elkaar staan in alfabetische volgorde, ik trok gelijk gelijkenis met de olifanten uit Jungleboek.
We werden daarna nog door onze bus over 8 km niemandsland naar de 2 Chinese grenspost gebracht. Hoe dichter je erbij kwam hoe slechter de weg werd en al zo’n 4 km ervoor stonden vrachtwagen stil in een rij om over de grens te mogen. Die was hermetisch voor autoverkeer afgesloten. Ik vraag me ook erg af hoe onze bus de weg terug kon maken in deze opstopping.
Over de brug Nepal in en daar ging de controle en het visum betalen erg gemoedelijk. Anita kreeg gelijk al de eerste vragen in het Hindi dat ze wel niet uit India kwam, maar waar dan wel vandaan. Aan Nepalese zijde was de chaos nog veel groter, ook hier de grens met hekken potdicht en de (vracht)wagen zo dat er niets en bijna niemand langs kon.
We kregen van onze Nepalese gids te horen dat er door de vele regenval er aardverschuivingen waren en dat een vrachtwagen half in het ravijn gezakt was en daardoor de hele weg blokkeerde. Er was maar 1 mogelijkheid: met 4WD de 18 km tot de vrachtwagenblokkade en dan een paar honderd meter lopen tot de bus, de koffers werden dan door sjouwers de loopstukken gedaan. En natuurlijk kreeg de 4WD waarin wij zaten een lekke band.
Het was een genot om te zien hoe er vele mensen omheen stonden hoe ze probeerden de vrachtwagen weer op de weg te trekken, kon alleen maar met kabels en een dommekracht (nee niet ik). Eenmaal in de bus, kwam deze niet makkelijk uit de wachtende rij, hierbij raakte hij een andere bus, die licht beschadigde, dit werd tussen de chauffeurs een aardig heftig woordenspel, zoals je ze ook wel op TV ziet uit Aziatische en Arabische landen.
Uiteindelijk weg en richting Kathmandu. Vanaf het begin in Nepal een chaos op de weg en een puinhoop overal, zoals je die ook in India ziet, eigenlijk nog erger. En in vergelijk met Tibet zijn de bergen heel mooi groen met veel rijstplantages.
Even naar aanleiding van Iris haar reactie: Tibet ziet er alleen netje uit, omdat de Chinezen hier de laatste jaren zoveel aan besteden, maar sowieso zijn de Tibetanen netter en ruimer van huis en huisraad voorzien, dan de mensen in India, in Nepal is het weer slechter.
Onderweg eten in een restaurant waarvan in het hotel veel bikers kwamen die fietsten van Kathmandu naar Lhasa (of omgekeerd), je zou er maar zin in hebben, ook dat gaat over die hoge passen en kans op hoogteziekte.
Voor een tussenstop in een middeleeuws plaatsje werd het te laat, dit doen we over een paar dagen.
In Kathmandu was ons hotel gevestigd in een oud koninklijk paleis, echt super de luxe (overigens vinden we dat we helemaal niet hoefden te klagen over de kwaliteit van de hotels, we hadden slechter verwacht in deze landen). Na het inkwartieren zijn we een stuk door het centrum gaan lopen.
Hier de heerlijke Aziatische drukte en chaos, zeurende verkopers en bedelaars, veel winkels en leuke restaurantjes. Wij zijn gaan eten in een restaurant waar Himalaya-beklimmers na afloop samenkomen. Leuk restaurant met veel foto’s en reacties aan de wand en plafond. Ik nam een koffie Base Camp: koud, stijf van de verschillende soorten alcohol en een toefje slagroom.
Ik heb genoten van de problemen onderweg de afgelopen 2 dagen, dit waren naast het lopen door de stadswijken echt mijn “you make my day” dagen, ik had het geen echte Tibet-Nepal-vakantie gevonden als ik dit niet had mogen meemaken; Anita vond het allemaal wat minder, vooral de stukken zo dicht langs de ravijnen over die slechte wegen, vond ze echt niet alles, gewoon angstig.
We gaan nu een paar dagen Nepal in, geen telefoon, geen internet, jullie horen weer,
Groetjes en natuurlijk weer bedankt voor alle leuke reacties,
Anita en Henk
PS De foto's komen de volgende keer.
De eerste keer met de top nog in de wolken, de dag erna helemaal in een blauwe hemel. Tja je kunt zeggen het is een berg, maar toch en dan helemaal dat je hem wolkeloos ziet. Het was aan de Tibetaanse kant, dus je kon niet kijken met een verrekijker of er nog klimmers waren, want het klimmen gebeurt aan de Nepalese kant (dat laten we een keer aan Martijn en Reinier over). Dit was maandag en dinsdag.
De maandag was het verder rijden over hoogvlakten met veel landbouw, m.n. graan, maar ook lijnzaadolie. We passeerden eerst een pas op 4950 m hoogte (Tso-la), waarna we in Lhatse in een leuk authentiek Tibetaans restaurant aten, om vervolgens over een pas op 5225 hoogte (Gyatslo-la) te gaan. Hier werd een van de medereisgenoten echt niet lekker, snel de pO2 meten (64) en de in de bus aanwezige zuurstoffles gebruikt, de waarde steeg in korte tijd snel naar 99 en ja Annemieke met de uitademing meegedaan/gestimuleerd om de hyperventilatie onder controle te krijgen. Jullie zien, ik verveel me niet. (Voor de liefhebbers de laatste dagen bleef boven de 4000m de pO2 van een ieder schommelen tussen de 78 en 90.)
Toen we in ons hotel in Tingri waren, zagen we dat de bus een nieuwe rem kreeg, wel een fijn gevoel zo in die bergen. In dit hotel hadden we een keer stroomuitval en ’s nachts werd het gehele elektriciteitsgebeuren en daarmee ook de druk op het water afgesloten.
De dinsdag werd een hele bijzondere dag. Tot nu toe was de weg Lhasa – Kathmandu geheel door de Chinezen geasfalteerd. Vanaf nu was de weg in aanbouw en had eigenlijk alleen met een vrachtwagen of een 4WD gedaan mogen worden, helaas gingen wij met onze bus verder. Dit is een niet te beschrijven gebeuren geweest. Overal waar aquaducten gebouwd werden, moest de bus via een bocht er omheen, soms hield dit in best stijl naar beneden en over keien- en zandwegen. Het kostte de chauffeur best hoofdbrekens, 1x moesten we uitstappen anders kwam hij niet over een hoek van een helling heen, 1 x wilden we zelf uitstappen, maar ons lukte het niet te voet over een stroom heen te komen, dus dan maar in de bus over die stroom heen, met behulp van wegwerkers lukte het om niet vast te zitten, we hadden een opstopping door gevallen rotsblokken, een stroompje met zijkanten in V-vorm liet de neus van de bus vastlopen en tussendoor nog een lekke band. Het eerste stuk van de tocht van 109 km duurde ruim 10 uur, waardoor we om 18.15 uur aan onze lunch begonnen, moet kunnen toch.
Na het eten het laatste stuk van 13 km, tja een nog slechtere weg, het werd donker en mist en regen, het duurde ruim 3 en half uur, tegen half 12 kwamen we in Zhangmu aan. Het plaatsje bestond uit een soort haarspeldbochtenweg waarlangs de huizen tegen de helling opgebouwd waren, jammer dat het donker was, we konden niet veel van het grensplaatsje zien.
Over de Himalaya kun je zeggen dat het een gigantische bergketen is met heel veel uitingvormen in zijn kaalheid, het bleef indrukwekkend.
De volgende ochtend naar de eerste van de 2 Chinese grensposten, deze lag naast het hotel. De doorloop verliep ambtelijk maar zonder problemen. We moesten netjes in een rij achter elkaar staan in alfabetische volgorde, ik trok gelijk gelijkenis met de olifanten uit Jungleboek.
We werden daarna nog door onze bus over 8 km niemandsland naar de 2 Chinese grenspost gebracht. Hoe dichter je erbij kwam hoe slechter de weg werd en al zo’n 4 km ervoor stonden vrachtwagen stil in een rij om over de grens te mogen. Die was hermetisch voor autoverkeer afgesloten. Ik vraag me ook erg af hoe onze bus de weg terug kon maken in deze opstopping.
Over de brug Nepal in en daar ging de controle en het visum betalen erg gemoedelijk. Anita kreeg gelijk al de eerste vragen in het Hindi dat ze wel niet uit India kwam, maar waar dan wel vandaan. Aan Nepalese zijde was de chaos nog veel groter, ook hier de grens met hekken potdicht en de (vracht)wagen zo dat er niets en bijna niemand langs kon.
We kregen van onze Nepalese gids te horen dat er door de vele regenval er aardverschuivingen waren en dat een vrachtwagen half in het ravijn gezakt was en daardoor de hele weg blokkeerde. Er was maar 1 mogelijkheid: met 4WD de 18 km tot de vrachtwagenblokkade en dan een paar honderd meter lopen tot de bus, de koffers werden dan door sjouwers de loopstukken gedaan. En natuurlijk kreeg de 4WD waarin wij zaten een lekke band.
Het was een genot om te zien hoe er vele mensen omheen stonden hoe ze probeerden de vrachtwagen weer op de weg te trekken, kon alleen maar met kabels en een dommekracht (nee niet ik). Eenmaal in de bus, kwam deze niet makkelijk uit de wachtende rij, hierbij raakte hij een andere bus, die licht beschadigde, dit werd tussen de chauffeurs een aardig heftig woordenspel, zoals je ze ook wel op TV ziet uit Aziatische en Arabische landen.
Uiteindelijk weg en richting Kathmandu. Vanaf het begin in Nepal een chaos op de weg en een puinhoop overal, zoals je die ook in India ziet, eigenlijk nog erger. En in vergelijk met Tibet zijn de bergen heel mooi groen met veel rijstplantages.
Even naar aanleiding van Iris haar reactie: Tibet ziet er alleen netje uit, omdat de Chinezen hier de laatste jaren zoveel aan besteden, maar sowieso zijn de Tibetanen netter en ruimer van huis en huisraad voorzien, dan de mensen in India, in Nepal is het weer slechter.
Onderweg eten in een restaurant waarvan in het hotel veel bikers kwamen die fietsten van Kathmandu naar Lhasa (of omgekeerd), je zou er maar zin in hebben, ook dat gaat over die hoge passen en kans op hoogteziekte.
Voor een tussenstop in een middeleeuws plaatsje werd het te laat, dit doen we over een paar dagen.
In Kathmandu was ons hotel gevestigd in een oud koninklijk paleis, echt super de luxe (overigens vinden we dat we helemaal niet hoefden te klagen over de kwaliteit van de hotels, we hadden slechter verwacht in deze landen). Na het inkwartieren zijn we een stuk door het centrum gaan lopen.
Hier de heerlijke Aziatische drukte en chaos, zeurende verkopers en bedelaars, veel winkels en leuke restaurantjes. Wij zijn gaan eten in een restaurant waar Himalaya-beklimmers na afloop samenkomen. Leuk restaurant met veel foto’s en reacties aan de wand en plafond. Ik nam een koffie Base Camp: koud, stijf van de verschillende soorten alcohol en een toefje slagroom.
Ik heb genoten van de problemen onderweg de afgelopen 2 dagen, dit waren naast het lopen door de stadswijken echt mijn “you make my day” dagen, ik had het geen echte Tibet-Nepal-vakantie gevonden als ik dit niet had mogen meemaken; Anita vond het allemaal wat minder, vooral de stukken zo dicht langs de ravijnen over die slechte wegen, vond ze echt niet alles, gewoon angstig.
We gaan nu een paar dagen Nepal in, geen telefoon, geen internet, jullie horen weer,
Groetjes en natuurlijk weer bedankt voor alle leuke reacties,
Anita en Henk
PS De foto's komen de volgende keer.
-
11 September 2008 - 16:54
Annemieke:
Niet alleen de zuurstofspanning roept op deze reis hyperventilatieklachten op als ik het goed begrijp:). Lekker dat je zoveel calamitieten tegenkomt onderweg, genieten!Zonder klimmen wel koffie Base Camp drinken kan natuurlijk niet, maar ja jij wel.
Hier heb je je kans als hulpverlener gemist gisteren, je kan niet alles hebben:)
Veel plezier in Nepal en voor Anita hoop ik dat de rust weerkeert. -
11 September 2008 - 21:07
Winnie:
En nou maar denken wat Annemieke bedoeld met de misgelopen kans gisteren.
Moet je maar niet op vakantie gaan.
Anita sterkte met het rijden langs de ravijnen.
Tot jullie volgende verslag. -
11 September 2008 - 21:14
Bernie En Dirk:
Harstikke mooi wat een aventuur,wat anders dan op strand liggen en bakken.Geniet ervan we volgen jullie. -
11 September 2008 - 21:50
Ria Schreuder:
lijkt mij heel mooi maar langs die style wegen zou voor mij toch niet aa te bevelen zijn vel liefs en tot horens
-
12 September 2008 - 11:27
Hellen:
Hai hai,
echt een Henk vakantie dus.!!! Wel fantastisch om mee te maken.
Geniet nog verder van jullie reis en dan weer terug naar die perfecte wegen in Nederland!!!
kus Hellen -
12 September 2008 - 13:31
Ferry&Monique:
Hoi Anita en Henk,helaas ben ik vandaag pas begonnen
met het lezen van jullie schitterende reisverhaal.
Maar eerst heb ik de mooie en vooral kleurrijke foto's bekeken.Het lijkt me dat je je helemaal gek fotografeerd. Overigens wat een avontuur zo langs die onbegaanbare bergwegen. Wat dat betreft benijd ik jullie niet hoor.Leuk dat we op deze manier een beetje mee kunnen genieten van jullie belevennissen. Oh ja Henk
we zijn zo vrij geweest en hebben Emmy het internet adres gegeven(zij gaat over 2 weken ook naar Tibet)dus je begrijpt wel dat zij figuurlijk aan je lippen hangt.
Heel veel plezier voor jullie beide, en zien uit naar het vervolg.
Lieve groetjes uit een regenachtig Nederland.
Ferry&Monique
-
13 September 2008 - 09:00
Karin Dçhem:
Hallo avontuurders! Tjeetje, wat een heftige belevenissen maken jullie daar mee! Henk zou Henk niet zijn als ie dat allemaal niet vreselijk interesant zou vinden en ergens nog wel leuk ook! Ik hoop maar dat Anita het ondanks de angstige momenten toch erg naar haar zin heeft en dat jullie ook nog tijd hebben om van elkaar te genieten!!! Fijne tijd nog. Liefs Karin met een knuffel!! -
13 September 2008 - 12:43
Patrick:
Zooo dit bericht komt van waar jullie zijn/waren!
KATHMANDU - Een wilde olifant heeft zaterdag in een dorp in het zuidoosten van Nepal zeker vier mensen gedood, onder wie een 12-jarig meisje. Dat meldde de politie.
“De olifant sleepte de mensen uit hun huizen terwijl ze sliepen en trapte ze daarna dood”, aldus politieman Lakshman Neupane. De politie probeert het dier uit het dorp te verjagen.
Nepal telt ongeveer 250 dikhuiden, waarvan ongeveer honderd tam zijn gemaakt en worden gebruikt door hotels en nationale parken voor safari’s. Olifanten zijn in het land beschermd door de wet.
-
14 September 2008 - 19:29
Buma:
Heerlijke avonturen! Geeft nog meer zin om ook die kant uit te gaan, alleen het beklimmen van Everest is een berg te ver: wij houden het op een trekking bij Annapurna.
Henk, ik hoorde trouwens dat cupping hier (ook) al een honderden jaren oude methode is. Ging vroeger samen met aderlatingen, dus 'liefhebbers': pas op! Jullie zijn gewaarschuwd!
En Anita: als je Henk's ritjes in de Mondeo overleeft, hoef je je toch niet druk te maken om een tochtje langs het ravijn ;-)
Veel plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
