Vervolg Himalaya / begin Nepal

Nou de Mount Everest hebben we gezien, natuurlijk wel op afstand, maar we zagen hem.
De eerste keer met de top nog in de wolken, de dag erna helemaal in een blauwe hemel. Tja je kunt zeggen het is een berg, maar toch en dan helemaal dat je hem wolkeloos ziet. Het was aan de Tibetaanse kant, dus je kon niet kijken met een verrekijker of er nog klimmers waren, want het klimmen gebeurt aan de Nepalese kant (dat laten we een keer aan Martijn en Reinier over). Dit was maandag en dinsdag.
De maandag was het verder rijden over hoogvlakten met veel landbouw, m.n. graan, maar ook lijnzaadolie. We passeerden eerst een pas op 4950 m hoogte (Tso-la), waarna we in Lhatse in een leuk authentiek Tibetaans restaurant aten, om vervolgens over een pas op 5225 hoogte (Gyatslo-la) te gaan. Hier werd een van de medereisgenoten echt niet lekker, snel de pO2 meten (64) en de in de bus aanwezige zuurstoffles gebruikt, de waarde steeg in korte tijd snel naar 99 en ja Annemieke met de uitademing meegedaan/gestimuleerd om de hyperventilatie onder controle te krijgen. Jullie zien, ik verveel me niet. (Voor de liefhebbers de laatste dagen bleef boven de 4000m de pO2 van een ieder schommelen tussen de 78 en 90.)
Toen we in ons hotel in Tingri waren, zagen we dat de bus een nieuwe rem kreeg, wel een fijn gevoel zo in die bergen. In dit hotel hadden we een keer stroomuitval en ’s nachts werd het gehele elektriciteitsgebeuren en daarmee ook de druk op het water afgesloten.

De dinsdag werd een hele bijzondere dag. Tot nu toe was de weg Lhasa – Kathmandu geheel door de Chinezen geasfalteerd. Vanaf nu was de weg in aanbouw en had eigenlijk alleen met een vrachtwagen of een 4WD gedaan mogen worden, helaas gingen wij met onze bus verder. Dit is een niet te beschrijven gebeuren geweest. Overal waar aquaducten gebouwd werden, moest de bus via een bocht er omheen, soms hield dit in best stijl naar beneden en over keien- en zandwegen. Het kostte de chauffeur best hoofdbrekens, 1x moesten we uitstappen anders kwam hij niet over een hoek van een helling heen, 1 x wilden we zelf uitstappen, maar ons lukte het niet te voet over een stroom heen te komen, dus dan maar in de bus over die stroom heen, met behulp van wegwerkers lukte het om niet vast te zitten, we hadden een opstopping door gevallen rotsblokken, een stroompje met zijkanten in V-vorm liet de neus van de bus vastlopen en tussendoor nog een lekke band. Het eerste stuk van de tocht van 109 km duurde ruim 10 uur, waardoor we om 18.15 uur aan onze lunch begonnen, moet kunnen toch.
Na het eten het laatste stuk van 13 km, tja een nog slechtere weg, het werd donker en mist en regen, het duurde ruim 3 en half uur, tegen half 12 kwamen we in Zhangmu aan. Het plaatsje bestond uit een soort haarspeldbochtenweg waarlangs de huizen tegen de helling opgebouwd waren, jammer dat het donker was, we konden niet veel van het grensplaatsje zien.
Over de Himalaya kun je zeggen dat het een gigantische bergketen is met heel veel uitingvormen in zijn kaalheid, het bleef indrukwekkend.

De volgende ochtend naar de eerste van de 2 Chinese grensposten, deze lag naast het hotel. De doorloop verliep ambtelijk maar zonder problemen. We moesten netjes in een rij achter elkaar staan in alfabetische volgorde, ik trok gelijk gelijkenis met de olifanten uit Jungleboek.
We werden daarna nog door onze bus over 8 km niemandsland naar de 2 Chinese grenspost gebracht. Hoe dichter je erbij kwam hoe slechter de weg werd en al zo’n 4 km ervoor stonden vrachtwagen stil in een rij om over de grens te mogen. Die was hermetisch voor autoverkeer afgesloten. Ik vraag me ook erg af hoe onze bus de weg terug kon maken in deze opstopping.
Over de brug Nepal in en daar ging de controle en het visum betalen erg gemoedelijk. Anita kreeg gelijk al de eerste vragen in het Hindi dat ze wel niet uit India kwam, maar waar dan wel vandaan. Aan Nepalese zijde was de chaos nog veel groter, ook hier de grens met hekken potdicht en de (vracht)wagen zo dat er niets en bijna niemand langs kon.
We kregen van onze Nepalese gids te horen dat er door de vele regenval er aardverschuivingen waren en dat een vrachtwagen half in het ravijn gezakt was en daardoor de hele weg blokkeerde. Er was maar 1 mogelijkheid: met 4WD de 18 km tot de vrachtwagenblokkade en dan een paar honderd meter lopen tot de bus, de koffers werden dan door sjouwers de loopstukken gedaan. En natuurlijk kreeg de 4WD waarin wij zaten een lekke band.
Het was een genot om te zien hoe er vele mensen omheen stonden hoe ze probeerden de vrachtwagen weer op de weg te trekken, kon alleen maar met kabels en een dommekracht (nee niet ik). Eenmaal in de bus, kwam deze niet makkelijk uit de wachtende rij, hierbij raakte hij een andere bus, die licht beschadigde, dit werd tussen de chauffeurs een aardig heftig woordenspel, zoals je ze ook wel op TV ziet uit Aziatische en Arabische landen.
Uiteindelijk weg en richting Kathmandu. Vanaf het begin in Nepal een chaos op de weg en een puinhoop overal, zoals je die ook in India ziet, eigenlijk nog erger. En in vergelijk met Tibet zijn de bergen heel mooi groen met veel rijstplantages.
Even naar aanleiding van Iris haar reactie: Tibet ziet er alleen netje uit, omdat de Chinezen hier de laatste jaren zoveel aan besteden, maar sowieso zijn de Tibetanen netter en ruimer van huis en huisraad voorzien, dan de mensen in India, in Nepal is het weer slechter.
Onderweg eten in een restaurant waarvan in het hotel veel bikers kwamen die fietsten van Kathmandu naar Lhasa (of omgekeerd), je zou er maar zin in hebben, ook dat gaat over die hoge passen en kans op hoogteziekte.
Voor een tussenstop in een middeleeuws plaatsje werd het te laat, dit doen we over een paar dagen.
In Kathmandu was ons hotel gevestigd in een oud koninklijk paleis, echt super de luxe (overigens vinden we dat we helemaal niet hoefden te klagen over de kwaliteit van de hotels, we hadden slechter verwacht in deze landen). Na het inkwartieren zijn we een stuk door het centrum gaan lopen.
Hier de heerlijke Aziatische drukte en chaos, zeurende verkopers en bedelaars, veel winkels en leuke restaurantjes. Wij zijn gaan eten in een restaurant waar Himalaya-beklimmers na afloop samenkomen. Leuk restaurant met veel foto’s en reacties aan de wand en plafond. Ik nam een koffie Base Camp: koud, stijf van de verschillende soorten alcohol en een toefje slagroom.

Ik heb genoten van de problemen onderweg de afgelopen 2 dagen, dit waren naast het lopen door de stadswijken echt mijn “you make my day” dagen, ik had het geen echte Tibet-Nepal-vakantie gevonden als ik dit niet had mogen meemaken; Anita vond het allemaal wat minder, vooral de stukken zo dicht langs de ravijnen over die slechte wegen, vond ze echt niet alles, gewoon angstig.

We gaan nu een paar dagen Nepal in, geen telefoon, geen internet, jullie horen weer,

Groetjes en natuurlijk weer bedankt voor alle leuke reacties,

Anita en Henk

PS De foto's komen de volgende keer.